خداحافظ خانه خاطرات

هیچ وقت یادم نمیره که با چه شور و ذوقی تو ساختمون نیمه کارت قدم میزدم و برای چیدن وسایلم نقشه میکشیدم! هنوز زندگی مشترکمون شروع نشده بود و اینکه از همون اول به کمک بابا، وارد خونه خودم میشدم،  برام مثل یه رویا شیرین بود. بدقولی سازنده و تکمیل نشدنت حتی تاریخ عروسیمون رو عوض کرد! یادش بخیر چه روزی بود وقتی جهیزیه مو آوردم. چقدر شور و اشتیاق!  برای خونه ای که هنوز حتی کنتور گاز نداشت!حتی برای سندت کلی عذاب کشیدیم (سازنده به علت بدهی زندانی شد) ولی با تموم این ها هنوز هم که به عقب نگاه میکنم خاطرات خوبت تو ذهنم نقش میبنده. عاشقت بودیم.  تو برامون بهترین بودی. شاهد تقریبا 6 سال غم و شادی ما، که به حق بیشتر شادی بود تا غم. دوشنبه 25 مرداد 1395 وسایل من وجودت رو بدرود گفت و امروز شاید آخرین دیدار ما باشه!  به ساختمون خالیت که نگاه میکنم، بغض گلومو فشار میده.  امروز روز وداعه.  دلم برات خیلی خیلی تنگ میشه.  بهترین روزها رو تو دیوارات جا میذارم.امانت دار خاطراتم باش. برام بهترین بودی.  امید که برای ساکنین جدید هم بهترین باشی. دوستت داشتم و دارم،  با همه کاستی هات و دلتنگت میشم خونه بهترین روزهای من....

پانوشت : روز آخر کلی عکس از نویان و اتاقش گرفتم.نمیدونم معجزه رنگ بود یا هنر مهدی و شراره که اینطور نویان رو شیفته اتاقش کرده بود. پروانهههه،  آهای پروانههه.  خورشید خانووم... من میگفتم و نویانم با چشم دنبالش میکرد و میخندید و افسوس قبل از اینکه بتونه حسابی از اتاقش لذت ببره باهاش خداحافظی کرد. زندگی همینه،  باید گذاشت و گذشت.