یلدایتان اهورایی

اینم از سفره یلدا، خونه مامانی و بابایی عزیز (آدم برفیش گله هنر منه )


همیشه یه حس عجیب و مقدس به شب یلدا داشتم و دارم. جمع شدن تو خونه پدربزرگ، جشنش، تدارکات سفرش، فال حافظش، هندونه های اغلب بی مزش،دورهمی های پر از شور و اشتیاقش، همه و همه حس ناب اصالت و ایرانی بودن رو بهم القا میکنه. دومین پاییز و دومین یلدا، با حضور پر مهر نویان هم گذشت.
این پادشاه هندونه ها، خوشمزه ترین هندونه دنیاست.عشق مامان امیدوارم که 120 یلدا رو شاد و سلامت جشن بگیری.



این شیطون بلای مامان، دیشب حسابی دوید و خندید و رقصید. البته اولش تازه از خواب بیدار شده بود، یکمی هم گشنش بود. با اینکه کلی با آیلین بدو بدو کرد ولی برای عکس های اول بدقلق بود. همین که شامش رو خورد،حسابی رقصید و بالا پایین رفت و با آیلین (دختر دختر عموم) بازی کرد، خندید و آشپزی کرد!!!!!! یه قابلمه و کفگیر دستش گرفته بود و غذا میپخت
این آدم برفی پاپ کورنی هم حاصل دسترنج منه که با پاپ کورن و سلفون درست کردم.گل ذرت رو با یه کم روغن و نمک حرارت دادم و بعد از خنک شدن تو سلفون پیچیدم و با چسب نواری محکمش کردم. بعد هم با کاغذ رنگی به آدم برفی جون دادم. خیلی راحت بود،  فقط مثل آدم برفی های بچگی هامون یه کم کج و کوله شد
یادی هم بکنم از آبجی کوچیکه و همسر گرامیش که یلدای امسال رو با کیلومترها فاصله از ما (اصفهان زندگی میکنن) جشن گرفتن و جاشون خیلی خیلی خالی بود. اولین یلدایی بود که شراره پیشمون نبود. گرچه شبنم با درست کردن یه کیک، جاشو شکلاتی نگه داشت

 این هم فال حافظ دیشب من و مهدی و نویان.

خلاصه اینکه یلدای 1395 هم گذشت. یکسال دیگه هم از عمرمون رفت. آرزو میکنم زمستانی سرشار از خاطرات خوب رو پشت سر بگذارید. کاش یادمون بمونه که چقدر این عمر کوتاهه. کاش یادمون بمونه که ارزش زندگی اونقدر زیاده که یک دقیقه طولانی تر بودنش رو باید جشن گرفت و کاش همیشه و همیشه قدر روزهای با هم بودن رو بدونیم و به آیندگان یاد بدیم که خانواده نعمتیه که ارزشش رو نمیشه با چیزی قیاس کرد. جمعتون جمع،  شادی هاتون یلدایی و یلداتون اهورایی

میلاد عشق

یکشنبه 14 آذر تولد مهدی بود. یه سری از دوستامون برنامه گذاشتن که بیان و من به خاطر اینکه باید  صبح دوشنبه، هم من میرفتم اداره و هم مهدی، جشن رو انداختم پنجشنبه 18 آذر 95 و جالب اینکه اون دوستمون که اصرار به مهمونی تولد داشتن، مشکلاتی براش پیش اومد و نتونستن بیان! قسمتتتتتتت...
مهمونی تولد مهدی به خوبی برگزار شد و شب خوبی تو دفتر خاطراتمون ثبت کرد. جالبتر از همه اینکه به صورت کاملا خودجوش نویانم شروع به قر دادن کرد و کلی همه مون رو ذوق زده کرد! دست میزد و با تکون دادن دست و پایین تنش و بالا پایین رفتن، میرقصید. دردت به جون مامان که مثل برره ایها میرقصی.
اینکه میگم خودجوش،  چون من که تقریبا وقتی برای رقصیدن جلوی نویان ندارم،  مامانمم که اهل این حرفها نیست،  حالا از کجا این وروجک قردادن یاد گرفته، الله اعلم! انگار که ذات بشر با رقص و شادی عجینه! 

تازه پسرم بوس فرستادن رو هم از من یاد گرفته و حسابی با بوس های خوشمزه ای که میفرسته، ذوق زدت میکنه. زنده باشی زندگی من.
جدیدا هم ازش میپرسی ببعی چی میگه؟ جواب میده "Baaaaaaaaaaaaaaaaaa"



برای خرید تنقلات تولد مهدی فروشگاه رفته بودم و مثل همیشه نویان رو تو سبد خریدا گذاشته بودم. یه پفک بزرگ هم گذاشتم تو سبد و سر بلند کردم دیدم آقا نویان دو تا پفک  دستش گرفته و با لذت تمام داره میخوره! تازه فهمیدم که ای دل غافل بسته بندی پفکی که برداشته بودم باز بوده و نویان خان طعم پفک رو چشیدن و عاشقش شدن!!!! اینقدر پفک دوست شده که وقتی برش میدارم گریه میکنه! منم دیدم نمیشه همه بخورن و به نویان بگم نباید بخوری! این شد که عالیجناب نویان، شب تولد یه دل سیر پفک خوردن! ولی بقیه پفک های باقی مونده، تو کابینت زندونی شدن از ترس این فرشته کوچولو...



چند شبی میشه که خواب نویان خیلی بهم ریخته! انگار همش بیداره و فقط میخواد شیر بخوره! قبلا اینجوری شده بود که یکسره شیر بخوره! خیلی سخت بود و وقتی بیدار میشدم تموم تنم درد میکرد. ولی صد رحمت به اون موقع! حداقل میخوابیدم! الان 5 دقیقه شیر میخوره و برمیگرده و میخوابه. ولی ده دقیقه بعد بازم شیر میخواد! یعنی عملا خواب تعطیل!!!! بعضی وقتهام مامان بده میشم و باهاش لج میکنم و بهش شیر نمیدم اونم گریه میکنه و مهدی بغل و آرومش میکنه! خدایی خیلی سخته که تقریبا شب نخوابی و صبح هم بخوای بری اداره! شنبه که دیگه اینقدر حالم بد بود مرخصی گرفتم. حتی اگه اداره ای هم در کار نباشه، خیلی سخته که اینقدر بتونی از خودت بگذری و بیخوابی رو تحمل کنی! من که مادر خوبی نیستم و گاهی کلافه و خسته میشم و حتی سر نویانم غر غر میکنم که بخواب دیگه!!!! پسرم منو ببخش که مادر صبوری نیستم
دیروز که دهنشو بررسی کردم، دیدم جای دندون آسیاب پایین سمت چپش حسابی قلمبه و سفید شده و احتمالا دلیل بی خوابی ها و کم اشتهایی هاشه. این دندون چقدر اذیت کنه آخه! تازه میگن نیش بیشتر از دندون آسیاب اذیت میکنه! خدا آخر عاقبتمونو ختم بخیر کنه....
پ.ن: سه شنبه شب (16 آذر 95) هم جالب بود. ساعت 3 نصفه شب بیدار شده بود، سرحاااااللللل!!!! دست میزد و منو مهدی رو میبوسید و میگفت بازی کنیم!!!! از 3 تا 5 هم بازی کرد و بالاخره رضایت داد بخوابه!!!!!!

پیکاسو من!!!!

 این فرشته کوچولو همون نویان کوچولوه که هنوز خودم هم باور ندارم  اینقدر بزرگ شده! عکس های پارسالش رو که میبینم هول برم میداره که افسوس چقدر زود گذشت!!!! و بیشتر عزمم رو جزم میکنم که از حضورش نهایت لذت رو ببرم.  زندگی بهم یاد داده که باید قدر امروز رو همین امروز دونست و فردا که شد همه چی تمومه و اگه تمام دانشمندان و فلاسفه دنیا هم جمع بشن نمیتونن لباسی رو که دیروز تنم بود تغییر بدن! خوب میدونم که گذشته گذشته و باید حال رو دریابم.



این نقاشی ( از نظر من قشنگ و شاید از نظر بقیه خط خطی بی سر و ته) یه دنیا برام ارزش داره. این اولین نقاشی نویان منه که جمعه 12 آذر 1395 وقتی تو 15 ماهگیه کشیده. عاشقتم همه هستی مامان.



این روزها  گاهی نفس مامان تب خفیف (تا نزدیک 38 درجه) رو تجربه میکنه، بی هیچ علایم دیگه ای! که با پاشویه کنترل میشه (البته میدونین که، پاشویه یه اصطلاحه. منظور اینه که با آب ولرم و دستمال، روی شکم و رون ها و پیشونی رو نمناک کنیم. تاکید میکنم که آب نباید خنک باشه) و کمی هم بی اشتها شده . فرنی که عاشقش بود رو دیگه نمیخوره! سوپش هم همین طور. و فقط به غذاهای ما علاقه نشون میده! شاید هم دیگه براش تکراری شدن!
علیرغم نظر پزشک ها که میگن تب و دندون ربطی به هم ندارن، من فکر میکنم نویان درگیر درآوردن دندونه! دستش هم تو دهنش میکنه و از ماساژ لثه هاش لذت میبره. لثه هاش هم به نظرم کمی متورم شدن.
علاقه عجیبی به خوندن کتاب شعر پیدا کرده و تا روی تابش میشینه میگه برام کتاب شعر بخونین و ما هم با کمال میل براش میخونیم. علاقه به انیمیشین های موزیکال مثل "پیرمرد مهربون" و "شب یلدا" هم به قوت خودش باقیه.
جدیدا یاد گرفته چه جوری ببوسه. بوسه های خوشمزه صدادار  قربون بوسه هات بره مامان.
این تعطیلات شراره از اصفهان اومد و کلی پیش هم بودیم و جالب اینکه نویان کمتر باهاش غریبی میکرد. فکر کنم معرفی مداوم خاله شراره از روی دیوار خاطره مامان (البته به اصرار خود نویان) بی تاثیر هم نبوده.

یه سوال؟

(دلم نیومد از این آدم آهنی کوچولو بگذرم! کاپشن که میپوشونم مثل آدم آهنی میشه و تعادلش رو نمیتونه حفظ کنه هوا بس ناجوانمردانه سرد است! سرد و بیخیر! سرمای زیر صفر درجه و دریغ از یه قطره بارون یا یه دونه برف! خدایا نظری کن...)

 بدجوری ذهنم درگیر این مساله شده!  گفتم اینجا مطرح کنم شاید کسی بتونه کمکم کنه.  همون طور که میدونین نویان تازه راه افتاده و حس استقلال طلبی میکنه!  میخواد خودش تصمیم بگیره و خیلی اوقات باعث دردسر میشه!  مثلا اینکه میگه خودم راه برم و وقتی زمین میذارمش که راه بره،  همیشه خلاف جهتی که ما میریم راه میوفته!  عاشق پله است و جایی پله میبینه مدام بالا میره،  پایین میاد و بی وقفه ادامه داره و ادامه داره!!!  مثلا پارک میریم سرسره که سوار نمیشه!  فقط پله هاشو بالا پایین میره!  یا تو راهرو مامان اینا، مدام میخواد بالا پایین کنه!  و وقتی که مانعش میشیم گریه میکنه!  یادش هم نمیره!  جوری گریه میکنه که دلت کباب میشه!  رو مطالعاتی که داشتم سعی میکنم به گریه هاش بها ندم که فکر نکنه با گریه میتونه به خواستش برسه!  مثلا دیروز رفتیم براش کاپشن بخریم پله های پاساژ رو ول نمیکرد!  کلی هم باهاش بالا پایین کردیم ولی دست بردار نبود و آخرش با گریه آوردیمش و تا ماشین هم گریه کرد و شیر خورد تا آروم شد!!!  الان واقعا برام سوال شده که باید چی کار کنم؟!  مثلا پارک ببرم و با گریه برگردونم یا اصلا نبرم؟!  واقعا درمونده شدم.  میترسم این گریه ها و لجبازی ها تو روحیه اش اثر مخربی داشته باشه! بارها تصمیم گرفتم باهاش راه بیام تا خسته بشه، ولی ماشاا خستگی ناپذیره!  و گاهی هم نمیشه کوتاه اومد،  مثلا میخواد بره تو خیابون و یا تو مغازه مردم راه بره و بیرون نیاد!!!  و وقتی مجبورش میکنی کاری رو که نمیخواد انجام بده، لج میکنه و گریههههه. نمیدونم واقعا چه برخوردی باهاش بهتر و اصولی تره.  ممنون میشم اگه تجربه ای تو این زمینه دارین یا مطلبی در این خصوص خوندین راهنماییم کنین...
پانوشت: هوا خیلی خیلی سرده و نویان هم زیادی ددری. موندیم چی کار کنیم که یاد قصر بادی افتادم. پنجشنبه 4 آذر 1395 برای اولین بار بردیمش قصر بادی( قصر بادی صدف). یه محل شاد و گرم برای روزهای سرد. نویان که زیاد کاری با وسایل بادی نداشت (تقریبا از وسایل بادی میترسید!) ولی حسابی با ماشین و ... که اونجا بود خوش گذروند. تجربه خوبی بود و جالب اینکه بدون گریه و زاری اومد بغلم و راهی خونه شدیم. یه اتفاق خوب دیگه قصر بادی،  این بود که به یه نفر فتوشاپ کار و گریمور کودک نیاز داشت که به دخترخالم (گرافیک خونده) گفتم و کار براش پیدا شد. شرایطش خیلی خوب نیست ولی برای شروع بدم نیست. خدا رو شکر

آسمان چهل روز در عزای حسین گریست . . .

شیعیان در سر هواى نینوا دارد حسین 

خون دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبه و جدش به اشکى شست دست

مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور جدش مصطفى است

  ورنه این بى حرمتى ها کى روا دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت مى کند

عزّت و آزادگى بین تا کجا دارد حسین

نذر قدم های تو 

دعای

 دستان لرزانی است

که عمری با 

نم نم خیس  

خاطره هایش

ترا

 در آغوش می کشید 

چه دلتنگ می شد

سر قرار آمدن تو 

وقتی که تو رفته بودی .....

#ن_آتش
(شعر بالا از بابامه)

این دیگ و این نذر برای من، تداعی گر یه دنیا خاطره است. یه دنیا خاطره و آدم های خاطره ساز. بزرگ شدیم و بزرگ شدیم و آدم های دور این دیگ، کمتر و کمتر شدن! یادمه سال های اول چه هیاهویی بود. همه بودن. دور هم، بی دغدغه، چه روزهایی بود! جدای از نذر، که برای امام حسین بود، نیت مهم دیگه ای هم بابا داشت و اون جمع کردن فامیل بود. سال های اول خیلی ها میومدن. فامیل، دوست و ... ولی این سال ها انگار همه چی کمرنگ شده! و من میترسم از بی رنگ شدن دنیا!!!!
میترسم از مجازی شدن محبت ها! کاش میشد در کنار پیشرفت، در کنار لذت بردن از دنیای مجازی، زندگی رو با همون رنگ و لعاب و کیفیت قدیمیش حفظ کرد! کاش میشد در کنار زندگی ماشینی، دل هامون ماشینی نشن! کاش حرف دلمون نشه استیکر! کاش هنوز هم تشنه ی دیدار باشیم.   کاش یه کم بیشتر برای باهم بودن وقت بذاریم. کاش کمی تمرین عاشقی کنیم.
 نذر اربعین امسال مامان و بابا هم خداروشکر به خوبی برگزار شد. امسال این دیگ خوشرنگ یه مهمون کوچولو داشت. یه نویان شیطون و کنجکاو که مدام میدوید و میخواست سر از کار ما دربیاره. دردت به جونم که تو اینقدر کنجکاوی! خدا پشت و پناهت و امام حسین شفاعت گرت. الهی آمین
پانوشت1:  سوتفاهم نشه، من اصلا مخالف دنیای مجازی و محبت های اون مدلی نیستم. اتفاقا خودم هم اهلشم.فقط میترسم که همه چیز مجازی بمونه و محبت های مجازی، آدم های مجازی بسازه.

پانوشت 2: بابام همیشه موقع غذا خوردن به نویان میگه "به به ". الان ازش میپرسیم پدر جون چی میگه؟  جواب میده " به به به به "

البته گاهی هم نمیدونم چش میشه که هرچی ازش میپرسی،  جوابش "daaaaa" میشه خخخخخ