رواق

از بیرون به درون آمدم:

از منظر

به نظّاره به ناظر. ــ

نه به هیأتِ گیاهی نه به هیأتِ پروانه‌یی نه به هیأتِ سنگی نه به هیأتِ برکه‌یی، ــ

من به هیأتِ «ما» زاده شدم

به هیأتِ پُرشکوهِ انسان

تا در بهارِ گیاه به تماشای رنگین‌کمانِ پروانه بنشینم

غرورِ کوه را دریابم و هیبتِ دریا را بشنوم

تا شریطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدرِ همت و فرصتِ خویش معنا دهم

که کارستانی از این‌دست

از توانِ درخت و پرنده و صخره و آبشار

بیرون است.

انسان زاده شدن، تجسّدِ وظیفه بود:

توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن

توانِ شنفتن

توانِ دیدن و گفتن

توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن

توانِ خندیدن به وسعتِ دل، توانِ گریستن از سُویدای جان

توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی

توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت

و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی

تنهایی

تنهایی

تنهایی عریان.

انسان

دشواری وظیفه است.

دستانِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم

هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده

هر بَدرِ کامل و هر پَگاهِ دیگر

هر قلّه و هر درخت و هر انسانِ دیگر را.

رخصتِ زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته

گذشتیم

و منظرِ جهان را

تنها

از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ حصارِ شرارت دیدیم و

اکنون

آنک دَرِ کوتاهِ بی‌کوبه در برابر و

آنک اشارتِ دربانِ منتظر! ــ

دالانِ تنگی را که درنوشته‌ام

به وداع

فراپُشت می‌نگرم:

فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود

اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.

به جان منت پذیرم و حق گزارم!

چنین گفت بامدادِ خسته.

"احمد شاملو"

فروردین نود و نه بود که به پیشنهاد آزاده عزیزم، با پادکست رواق آشنا شدم. اوایل پاندمی کرونا. وقتی صاعق های پوچی و مرگ رمقی برام نذاشته بود! گوش دادم و گوش دادم. آشفته شدم، ناامید شدم،باورهام زیرورو شدن، درمونده شدم. خیلی روزا تصمیم گرفتم کنارش بذارم ولی نهههه، دیگه آرامش کبکی آرومم نمی کرد. من مردم و با رواق دوباره زاده شدم. شیفت هام از صدای فرزین رنجبر لبریز شد و کم کم بهش خو گرفتم. اینکه میگه این آخرین اپیزود پادکست رواقه ناراحتم میکنه ولی اونقدر این پادکست حرف برای گفتن داره که من فکر میکنم حالا حالاها میتونم برگردم، از نو و از نو گوش بدم و یاد بگیرم. یه وقتایی، یه چیزایی، یه آدمایی نقش بزرگی تو زندگی و آگاهیت ایفا میکنن. رواق و فرزین رنجبر و آزاده عزیزم از همونان...

آخرین اپیزود پادکست رواق 1400/05/01