قسم سهراب

   نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچیک از مردم این آبادی...
به حباب نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز (سهراب)

زندگی شاید آن چیزی نباشد که آرزویش را داشته ایم، اما حالا که ناخواسته به آن دعوت شده ایم، بهتر است تا می توانیم برقصیم.