مرغ آمین( سریال دوست داشتنی شهرزاد)

میدونم که به شددددددت از قافله عقبم!!!! ولی دوست دارم در موردش بنویسم. سریال دوست داشتنی "شهرزاد" به کارگردانی حسن فتحی و بازی فوق العاده ترانه علیدوستی، شهاب حسینی، مصطفی زمانی و بقیه بازیگرای فوق العادش.

دلیل اینکه من اینهمه عقبم وروجکی به اسم نویانه.به خاطر سوال های بی پایانش ما معمولا جلوش فیلم نمیبینیم!!! البته تلویزیون که به نظر من کلا هیچ چیز جذابی نداره و خیلی کم برای فوتبالی، نودی و ... روشن شه.از شبکه های دیگه و فیلم های مزخرف ترکی هم چیزی نمی گم.ولی سریال هایی هم مثل شهرزاد چون توش اتفاقایی میوفته که از درک بچه ها خارجه و نمیشه براشون توضیح داد، فقط وقتی میبینیم که نویان خواب باشه. این بود که بالاخره 27 مهر 1397 موفق شدیم سریال رو تا آخر ببینیم.

دلم خواست بنویسم که چقدر خوشحالم بابت اینکه هنوز هم کارگردانی مثل حسن فتحی هست که سریالهایی مثل شهرزاد و مدار صفر درجه و شب دهم و ... رو بسازه.

نکته جالب برام جهت گیری مردم بود!!! من عاشق عاشقانه های فرهاد و شهرزاد بودم، عاشق شعر خوندن ها و ادبی حرف زدن هاشون، عاشق نگاه هاشون و برام جالب بود که قباد بیشتر از فرهاد بین مردم محبوب بود!!!! شاید چون شخصیت قباد تو جامعه براشون ملموس تر بود. شاید چون برای عشقش جنگید حتی تا جاییکه پا روی انسانیت بذاره!!!! منم وقتی قباد مرد ناراحت شدم. دلم گرفت برای تنهاییش. ولی هیچوقت شخصیت قباد و فرهاد برام قابل مقایسه نبود!!! فرهاد، یه مرد عاشق که دغدغه هایی خیلی بالاتر از عشق به همسرش داشت! عاشق مردم بود، عاشق وطن، عاشق آزادی و تاوان داد به بدترین شکل ممکن مثل همیشه!!!

روزهای آخر فرهاد تلخ بود.تلخ و سرد!!! چون هیچوقت برای مردها، دنیای زن ها قابل درک نیست!!!فرهاد میخواست شهرزاد جسورانه بجنگه و بمونه حتی به قیمت مرگ فرهاد ولی امان از دل شهرزاد!!! شهرزاد گذشت، از خودش، از دلش،از زندگیش،از فرهادش به امید زنده موندنش، به خاطر دل مادرش. شهرزاد همه رو دید جز خودش و به نظر من روح شهرزاد زیادی بزرگ بود.

سریال "شهرزاد" از اون سریال هایی بود که تا همیشه تو ذهنم میمونه مثل "مدار صفر درجه"...

مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده

رفته تا آنسوی این بیداد خانه

بازگشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه

نوبت روز گشایش را در پی چاره بمانده

می شناسد آن نهان بین نهانان گوش پنهان جهان دردمند ما

جور دیده مردمان را

با صدای هر دم آمین گفتنش، آن آشنا پرورد

می دهد پیوندشان در هم

می کند از یاس خسران بار آنان کم

می نهد نزدیک با هم، آرزوهای نهان را

بسته در راه گلویش  داستان مردمش را.

"نیما یوشیج"