Coco

داستان از اونجا شروع شد که یکی کارتون "کوکو" رو بهم معرفی کرد و من مثل همیشه، اول تصمیم گرفتم خودم ببینم و بعد اگه مناسب بود برای نویان بذارم. جالبه بدونین، من، نسیم 33 ساله، چنان جذب این انیمیشن شدم که تصمیم گرفتم دیدنش رو به هم سن و سال هام توصیه کنم!!!

موضوع عمیق و فکر شده، انیمیشن زیبا و جذاب و خلاصه اینکه"Disney" واقعا کارش رو خوب بلده و یه حرفه ایه تمام عیاره.جوری تو با اسکلت های به ظاهر ترسناک، ارتباط میگیری که چیزی به اسم ترس به ذهنتم خطور نمیکنه!

بعد مام کارتون میسازیم!!!!یه بعد از ظهر، برای نویان شبکه پویا گذاشتم!کارتونی بود در مورد .... بمب زد، دست یکی کنده شد، خون و ....

انیمیشن افتضاح، موضوع مزخرف.

و من مونده بودم و سوالای بی پایان نویان که نمیدونستم چه طوری جوابشو بدم!!!اجازه هم نمیداد تلویزیون رو خاموش کنم!خلاصه از همونجا بود که تصمیم گرفتم هر کارتونی رو اول خودم ببینم.

اینم بگم هنوز هم نمیدونم کوکو رو برای نویان بذارم یا نه!از نظر موضوع و ... هیچ مشکلی ندارم ولی مدتش یک ساعت و نیمه و به نظرم اینهمه کارتون دیدن مناسب سن نویان نیست. 

البته امروز از مشاورش میپرسم ببینم چی میگه.

"پگاه آزادی منش" اسم روانشناسیه که چند ماهی هست من و مهدی پیشش میریم. دکترای روانشناسی داره و تخصصش کودک و نوجوانه. از طریق مهدکودک باهاش آشنا شدیم و واقعا روانشناس خوبیه. حس مثبت و خوبی بهت میده. 

چند وقتی بود که حس میکردیم نویان یکمی پرخاشگر شده. علت اصلی مراجعه مون همین بود که پگاه عزیز گفت خاص این سنه و اگه غیر از این بود میگفتم غیرطبیعیه، ولی باید راه رو درست رفت که این لجبازی و پرخاشگری به موقع تموم بشه و یه آدم بزرگ لجباز و پرخاشگر تحویل جامعه ندیم!!! خلاصه راهکار هاش مفیده.مثلا در مورد مسواک زدن خیلی کارمون راحت تر شده. روشش این بود که هر شب همه با هم مسواک بزنیم و  هرکی مسواکش رو زد بیاد بازی کنه. شب اول قبول نکرد. بعد که بازی من و مهدی رو دید گفت منم میخوام بازی کنم. گفتیم این بازی مخصوص کساییه که مسواک زدن و نویانم سریع مسواکش رو زد و وارد بازی شد. این روش خیلی از تنش هامونو کم کرد و معمولا بدون مشکل مسواکش رو میزنه، مگه اینکه سفر باشیم، خودش خیلی خسته باشه یا ما خیلی بی حوصله باشیم!

یه توصیه دیگه ای هم که پگاه عزیز به شدت روش تاکید داره بازی کردنه. این بازی روزانه 20 دقیقه باید انجام بشه و قوانین خاصی داره. ما باید از نویان بخوایم که باهامون بازی کنه ولی نوع بازی رو باید نویان تعیین کنه و طی اون بیست دقیقه فقط سرمون باید گرمه بازی باشه. گوشیمو یه لحظه چک کنم و زیر گازو کم کنم و ...خلاصه همه چی ممنوعه فقط نویان و بازی. از همون اول هم زمان پایان بازی رو باید بهش بگیم. من معمولا گوشیمو کوک میکنم و آلارمش که نواخته میشه، میگم اهههه نویاااان وقتمون تموم شد، چه حیفففف. بوسش میکنم و میگم ممنون که باهام بازی کردی و به هیچ عنوان بیشتر از این زمان بازی رو ادامه نمیدم. پگاه معتقده اینکار روابط بچه و والدین رو محکم میکنه و جلوی کلی از مسائل نوجوونی رو میگیره.

یه مساله دیگه ای که میگه اینه که مسئولیت های بالاتر از سنش بهش بدیم!مثلا کمکمون ظرف بشوره یا با چاقو سالاد درست کنه و ...که باعث میشه حس کنه ما استقلال و بزرگ بودنش رو به رسمیت میشناسیم و کمتر لجبازی کنه.

خلاصه اینا مهمترین چیزهایی بود که ما تو این چند جلسه از پگاه آزادی منش عزیز یاد گرفتیم. امیدوارم که مسیر تربیت و فرزند پروری رو درست طی کنیم. 

راستی یه تصمیم جدید هم گرفتم. چند روزیه وقتی میرم خونه نت گوشیمو قطع میکنم. حس میکنم وقتم آزادتر میشه و به زندگیم بیشتر میرسم.

بعد نوشت: دیروز با روانشناسش صحبت کردم، گفت بچه‌ها تو سن نویان، جمعا یک ساعت و نیم در روز، اجازه دارن تلویزیون و تبلت و ... استفاده کنن.